Directeursblog: Robin

Precies een jaar geleden stond de handboogwereld stil. Als donderslag bij heldere hemel kwam in de loop van woensdag 10 september 2019 het bericht dat Robin Giebels was overleden. Ook ik denk sindsdien nog heel vaak aan hem.

Robin overleed drie dagen voor aanvang van het Nederlands Kampioenschap Outdoor in Ulvenhout. Bij aanvang van het NK namen we met elkaar één minuut stilte in acht. Ik stond daar met trillende benen met een microfoon in de ene hand en een papiertje in mijn andere hand om een woord voor Robin te spreken. Dat moest. Juist om te laten zien hoe sterk we als handbooggemeenschap zijn met elkaar en voor elkaar. Sporters, vrijwilligers en publiek stonden in een halve cirkel op het veld. Tranen vloeiden. Ik zei toen onder meer:

Robin, die wij kennen als een fanatiek handboogsporter.
Die wij kennen als een sporter die zich altijd wilde verbeteren.
Als een jongen met wie het prettig was om aan de meet te staan.
Met wie het fijn was om op te trekken, ook buiten het veld.
Robin schoot altijd mee met dit soort wedstrijden.
Zo schoot Robin twee weken geleden nog bij het NK Jeugd in Berkel-Enschot.
Hij werd zevende.
Wat we toen niet wisten, was dat dat zijn laatste prestatie in de handboogsport zou worden.

Deze gehele tekst is met het condoleanceboek bij het afscheid aan Hilde en Maurice, de ouders van Robin, gegeven. Een afscheid waar de handboogwereld zich van zijn sterkste kant liet zijn. Samen. Elkaar steunend. Troost en hulp biedend. En ook daarna is Robin in onze harten en gedachten voort blijven leven.

Steun

Nu een jaar geleden denk ik aan de ouders van Robin. Hilde en Maurice ervaren de dagelijkse leegte die hij achterliet. Voor hen zijn er mooie herinneringen en vele vragen. Wat ik zo knap en bijzonder vind, is dat zij hun verdriet om kunnen zetten in steun naar anderen. Zij bieden hulp en steun aan ouders die ook hun kind verliezen op deze manier. Hun verdriet sterkt hen om anderen te helpen in tijden dat zij het moeilijk hebben. Ik bewonder de kracht die zij laten zien.

Deel gevoelens

Waar Robins wereld stopte, gaan andere carrièrepaden verder. En dat is ook zoals zijn ouders het ook willen: laat de sport doorgaan. Dat wilde Robin ook. We gaan door, maar niet op dezelfde manier. Er is en blijft een lege plek. We leggen meer dan ooit nadruk op het ruimte geven aan elkaar om gevoelens te delen en te praten over wat er dwars zit. Zo ook bij nationale selecties en RTC’s besteden we hier aandacht aan. Met sporters, ouders en trainers. Er is altijd ruimte voor iedereen.

Corona

De coronapandemie heeft dit jaar onze levens veranderd. Niets is meer gewoon, het normaal is anders. Van de ontmoeting bij vereniging of op een wedstrijd naar schieten vanuit de huiskamer de tuin in. Inmiddels hebben we weer wedstrijden en evenementen. Inmiddels schieten we weer, maar de fysieke afstand van anderhalve meter is er nog altijd. Afstand betekent niet dat we geen aandacht voor elkaar kunnen hebben. Luister, praat en maak tijd. Ik zeg niet dat we elkaar daardoor altijd kunnen helpen, maar zeker is dat zonder aandacht het zwaarder is.