Nu te bekijken – Mini Docu Erwin Verstegen

Verstegen: kwart eeuw later inspiratiebron voor velen.
Handboogschieten was zijn lust en zijn leven. 25 jaar geleden kwam Erwin Verstegen door
een fataal ongeluk om het leven op een kruising in Veghel. Nog altijd leeft hij voort in de
Nederlandse handboogsport. (Geschreven door: Wout Fassbender)

Een bijzonder moment tijdens de Erwin Verstegen Memorial bij de vereniging Doele Willem
III in Boekel: Sjef van den Berg haalt de boog van Verstegen uit de koffer. Een grote eer,
vertelt de schutter. ,,Ik vind het erg bijzonder dat ik met de boog van Erwin heb mogen
schieten.”

Het idee kwam van Van den Berg zelf. Aanvankelijk wilde hij met een soortgelijke boog als
die van Verstegen meedoen aan het evenement, maar toen bedacht zus Christel van Berkel
om het feloranje exemplaar van haar broer, opgespoten bij een autospuiterij, aan de
topschutter mee te geven. ,,Ik merkte dat het emoties losmaakte bij iedereen die op de
Erwin Verstegen Memorial aanwezig was”, zegt de 25-jarige Van den Berg, die wel vaker met
oud materiaal heeft geschoten. ,,Ik was er huiverig voor om met specifiek Erwins boog te
schieten. Als die kapot zou gaan, zou ik dat heel erg vinden.”

Maar zus Christel stelde hem gerust. ,,Ik vind het juist een prachtig eerbetoon als Sjef met
die boog wil schieten. Voor mij heeft de boog veel emotionele waarde. Dat verandert niet
als iets stuk gaat.”

Paralellen
Ondanks dat hij de pionier van de Nederlandse handboogsport nooit heeft gekend – hij werd
twee maanden na diens overlijden geboren – zijn er veel gelijkenissen. Ze hebben allebei
één Olympische Spelen achter de rug, de tweede staat/stond voor de deur en beiden zijn 24
jaar oud (geworden). ,,En ik denk dat ik ook net zo verslaafd ben aan het handboogschieten
als Erwin. Het is een irrationale verslaving. Eigenlijk slaat het nergens op, want je schiet ze
weg en haalt ze weer op”, legt Van den Berg uit. ,,Ook voor mij kwam school op een tweede
plaats.”

In huize Verstegen draaide alles om handboogschieten. Broer Erwin besmette zijn zus
Christel met het virus. Het duurde wel vijf jaar voordat zij voor het eerst een boog ter hand
nam. Dat was op dertienjarige leeftijd. ,,Ik denk dat het komt, omdat het voor mij nog
redelijk onbekend was. Toen ik de eerste pijl had geschoten, was ik direct verkocht.”

Als ingenieur knutselde Verstegen zelf aan zijn bogen. Hij ontwierp ze zelf en onderhield het
materiaal van zijn zus. ,,Ik had niet zoveel met techniek. Erwin vond het fantastisch. Hij kon
de boog bij wijze van spreken verkeerd om afstellen. Ik vertrouwde erop dat het goed ging.”

Zo verknocht als hij was aan het handboogschieten, zo weinig had de zoon des huizes met
school. ,,Ik denk dat Erwin een van de eersten was die zijn school uitspreidde of twee jaar
ineen deed, zoals nu gebruikelijk is. Hij heeft zijn vwo puur op intelligentie gehaald”, weet
zijn zus nog. ,,Hij had zelfs geen tijd voor een vriendin, maar waarschijnlijk was dat wel een
handboogschutster geworden.”

In deze tijd is het ondenkbaar om te werken naast het handboogschieten, weet Van den
Berg wiens vriendin ook handboogschutster is. ,,Natuurlijk kan het wel. Maar de meeste
landen hebben gewoon een fulltimeprogramma.”

Verstegen was echt een trainingsbeest. Op een goede dag kon hij wel driehonderd pijlen
schieten. Hij schopte het tot de Spelen van Barcelona (1992), samen met zijn zus Christel.
Een heel bijzonder moment voor haar. ,,We hebben samen vaker op een EK of WK gestaan,
maar de Olympische Spelen is toch net iets anders. Het voelde heel vertrouwd met hem in
mijn buurt, ik voelde mij zelfverzekerder. Niet iedereen kan familie meenemen, dat is echt
een luxe geweest.”

Sociaal
Sociaal als Verstegen was, stelde hij ook anderen gerust. Bij de Erwin Verstegen Memorial
zeiden schutters die hem nog kenden dat het voor hem niet uitmaakte met wie hij praatte.
Iedereen was voor hem gelijk.
Met nog een ruim een jaar tot de Spelen van Tokio beseft Van den Berg dat het zomaar over
kan zijn met zijn carrière, vertelt hij in de mini-docu over Erwin Verstegen. ,,Voor een auto-
ongeluk kun jij jezelf niet behoeden. Andere dingen met grote risico’s ga ik nu nog uit de
weg, zoals het behalen van een motorrijbewijs en het beklimmen van een mooie berg. Ik zou
het wel willen, maar als ik langdurige geblesseerd raak dan wacht ik daar liever mee. Ik kan
mij geen leven voorstellen zonder handboogschieten.”
En dat kon zijn voorganger bijna 25 jaar geleden ook niet. ,,De gedrevenheid en passie zaten
in al zijn poriën”, stelt zus Christel. Ondanks dat veel handboogschutters hem niet kennen,
leeft Verstegen voort in de handboogwereld dankzij de verhalen en video’s op het internet.
Nog altijd is hij een inspiratiebron voor velen.